Column predikant - februari 2025

Dood en levenskracht

Onze kerkgemeenschap heeft het nodige meegemaakt in de afgelopen weken. Kort na elkaar overleden Jette Bloemsma en Ties van Venetië, die beiden nog midden in het leven stonden en bijzonder actief waren, zowel in de kerk als daarbuiten. Ties was nog aan het werk als stadsarcheoloog en was ouderling, en Jette deed nog ontelbaar veel dingen voor de kerk. Ze waren weliswaar op leeftijd, maar toch kwam hun dood onverwacht, als een dief in de nacht. Ik voel me persoonlijk heel aangeslagen door hun heengaan, zeker nu ik deze nieuwsbrief alleen moet maken. Dat deed ik de laatste tijd altijd met Jette, die het concept aanleverde en de door mij aan haar teruggestuurde tekst controleerde en de nieuwsbrief daarna printte en verstuurde. We zullen hen missen. Het waren lieve mensen, bij wie je terecht kon als er iets was en die zich pastoraal sterk hebben ingezet voor onze gemeente.

De dood is hard en onverbiddelijk. Vaak heb ik me jong gevoeld in onze vergrijsde gemeenschap, maar op zulke momenten word je intens geconfronteerd met de vergankelijkheid van het bestaan. Makkelijk is dat niet, maar het is reëel. De kerk is een school voor het leven. Een proeftuin van de liefde ook. Dat gaat met vallen en opstaan. Dat zijn niet toevallig twee kernwoorden uit het christelijk geloof. Vallen en opstaan, dood en opstanding – ze horen bij elkaar. Op allerlei manieren. Het is misschien nog wat vroeg om daar hier op te reflecteren, maar ik doe het toch maar.

Dood staat voor leegte, maar ook voor de vrijheid waarin we staan. Opstanding is de volheid van bestaan die ons leven kan zijn. Het zijn de plus en de min van deze werkelijkheid. Tussen die twee knettert het, is er spanning. Natuurlijk verlangen we naar leven en mijden we de dood als we gezond zijn in lichaam en geest. Maar de dood is niettemin de schaduw die het leven haar contouren geeft. Ze bepaalt ons bij de kostbaarheid en de kwetsbaarheid van het bestaan dat ons gegeven is.  

Leven is iets om elke dag van te genieten. Je mag er wat van maken. Eruit halen wat er in zit. Liefst zo dat de wereld om je heen er mooier van wordt. Dat is levenskunst. Met de kleuren die je gegeven zijn aan de slag gaan. Elke dag weer. Wetend dat we leven uit genade. Durven falen. Ook een kunst. Ja, levend vanuit het licht mogen we van onze kleine en grote wereld een spiegel van de schoonheid maken. In deze tijd waarin we langzaam het licht zien lengen en de eerste knoppen al in de bomen te zien zijn, mag dat hoop geven. Een natuurlijke hoop die leven doet. Wat mooi dat ons geloof daar een weerspiegeling van is. Het lijkt wel een parabel, een gelijkenis.

ds. Karl van Klaveren