Even een groet - 60

Levensadem en rust

'Karl, hoe kom jij tot rust?’ Ik maakte, inmiddels al weer een jaar of drie geleden, een strandwandeling met Toon Vessies. ‘Door te werken,’ zei ik. Ik meende het serieus. Ik zag mijn werk was mijn passie. Daarin kwam ik tot rust. Toen de pandemie uitbrak, voelde ik me daarin bevestigd. De afbraak van de structuur die dat met zich meebracht, de voortdurende onzekerheid of dingen wel of niet konden doorgaan, had een negatief effect op mijn innerlijke rust. Toch was het juist in de afgelopen zomer toen de dingen weer op gang kwamen dat de chaos me overviel. Steeds vaker keek ik doelloos voor me uit. Was het een nagalm van het gebrek aan structuur tijdens de lockdown? Ik overwoog verschillende verklaringen. Nieuw in mijn leven was dat ik tijdens het fietsen – wat ik voor mijn werk veel doe – steeds vaker naar een podcast luisterde. Was dat misschien de oorzaak? Beroofde ik mezelf van de natuurlijke stilte die het fietsen met zich meebrengt door afleiding in mijn oren te stoppen? Was ik daardoor chaotisch geworden? Ik begon weer nadrukkelijker de stilte te omarmen. Door tijdens wandelingen en op het ijzeren paard gewoon even niets te doen. Dat hielp.

Maar de belangrijkste remedie bleek iets anders. Een eenvoudig recept dat sinds mensenheugenis wordt voorgeschreven door spirituelen: meditatie. Ik had zojuist een boek vertaald van een neuropsycholoog die beweerde dat 12 minuten meditatie per dag voldeed om je brein opnieuw te bedraden. Ik wist dat al heel lang. Ooit had ik mezelf uit een midlifecrisis gemediteerd. Maar inmiddels was die goede gewoonte op een stoffige plank geraakt. Ik sprak er alleen nog maar over en deed er niets meer aan. Ik besloot het simpelweg te doen, wat nog niet zo gemakkelijk is. Want als je een drukke agenda hebt dan is er altijd een excuus om het 'even niets doen' (wat mediteren ten diepste is) over te slaan. Ik besloot de opdracht om weer te gaan mediteren te combineren met de Klimaatwake, die dringend op zoek was naar mensen voor de nacht. Tweemaal per week sprak ik af om van 6 tot 8 uur te waken voor onze bedreigde aarde. Thuis in bed, voor de camera die ze ’s nachts gebruiken om de wake 24 uur per dag doorgang te laten vinden. Telkens als ik opstond voor de Klimaatwake, mediteerde ik twee uur lang in mijn bed. Zittend op twee kussens. Inmiddels doe ik dat een week of zes en het resultaat is verbluffend. De rust in mijn hoofd is weergekeerd. Ondanks een vrij hectische periode: een strakke deadline voor een vertaling, drukke maanden in de kerk, een lange to-do-list, enzovoorts.

Ik kan het iedereen aanraden die het gevoel heeft dat hij uit evenwicht is geraakt door die aanhoudende 'coronaplaaggeest' of andere zaken. Twaalf minuten in stilte zitten op een kussen of een stoel en simpelweg op je ademhaling letten. En telkens als je gedachten afdwalen: opnieuw op de adem letten die je neusvleugels binnenvloeit en even later weer je lichaam verlaat. Het is de levensgeest. De geest van God. Zo zegt de Bijbel. Niet onbelangrijk dus. Hoe ik tot rust kom? Door te fietsen, te wandelen en eenvoudig te gaan zitten. In stilte. Met de essentie: onze levensadem.

Met een groet,
ds. Karl van Klaveren