Even een groet - 86

Zomaar wat gedachten

Vandaag ging ik voor in de Adventskerk. Een viering op Eeuwigheidszondag, waarin we de mensen noemen die van ons zijn heengegaan. Bij hun naam ontstaken we licht. Altijd weer indrukwekkend om mee te maken. Op zo’n moment besef je hoe krachtig symbolen zijn en hoezeer de woordcultuur van het protestantisme daarin tekort heeft geschoten. Dat is ook een van de dingen die ik heb ontdekt in de KPV-opleiding in Nijmegen, waarvan ik in de maand november het laatste blok volg. Onlangs liet een van onze katholieke collega’s een ritueel zien, waarvan we als groep diep onder de indruk waren. Een bediening bij het sterven. Ze is geestelijk verzorger in een ziekenhuis. Het hele gezin van de stervende was erbij aanwezig. Ik kan het niet in woorden herhalen wat daar gebeurde, maar de non-verbale kracht van de symbolen die werden gebruikt was indrukwekkend.

Ik schrijf u deze gedachte niet alleen omdat hij past bij deze zondag, maar ook om zomaar even een flard van mijn ervaringen in de Klinisch Pastorale Vorming met u te delen. Vandaag in de kerk was er iemand die me zei dat ze mijn groetjes miste. Ik vond het wel lief zoals ze dat formuleerde. Ze had me ook verwijtend kunnen zeggen: ‘Waarom schrijf je geen groetjes meer?’ Over communicatie gesproken. Misschien is dat ook wel het empathisch communiceren, waarin we worden getraind in de KPV. Zo bedacht ik me. Goede communicatie valt niet mee. Het gaat daarbij om oprechtheid, spreken vanuit je hart en luisteren tussen de regels door. En vragen stellen die gedachten openen of beter gezegd: de ziel.

Dat laatste doet me denken aan een gedicht dat een van u me mailde. Nu al weer meer dan een maand geleden. Ik vond door alle drukte rond de afronding van de KPV geen tijd om u het eerder te sturen. Maar ik doe het nu toch, aangemoedigd door die hartelijke woorden: ‘Ik mis je groetjes’. Het is een gedicht van theoloog en liedschrijver Willem Barnard, die ook dichter was onder het pseudoniem Guillaume van der Graft. Het gaat over ploegen: het openen van de harde grond van de ziel. Althans zo kun je het lezen. Het mooie van poëzie is dat dat kan en niet moet. Misschien leest u het heel anders.

Met een groet,
Karl van Klaveren