Column predikant - februari 2024

Rimpelingen

“Ik wil me met het tekenen ergens van bevrijden, de vrijheid hebben om een omgang te vinden met mijn herinneringen waar ik nooit helemaal vat op krijg.” Woorden bij de soms reusachtige tekeningen die als gedachteflarden in onze kerk hangen. Afgelopen week begon daar de tentoonstelling van het werk van Agatha van Amée, die steeds bekender wordt als kunstenaar. Ooit studeerde ze kunstgeschiedenis, maar op latere leeftijd ging ze zelf kunst maken.

Ik vind het concept ‘herinneringen’ dat deze kunstenaar als uitgangspunt neemt fascinerend. Het lijkt een ingenieuze variant op de surrealistische kunst van de vorige eeuw die uitging van dromen en toen typerend was voor onze veranderde kijk op de werkelijkheid. Net als dromen zijn herinneringen vaak ongrijpbaar. Agatha laat het ons zien en voelen. Ik heb er nooit eerder bij stilgestaan, maar vind het als ik erover nadenk heel herkenbaar. Zo heb ik zelf een herinnering waarvan ik me vaak heb afgevraagd of het niet toch een foto was die ik ooit heb gezien. Ik kan me het voorval namelijk niet echt ‘herinneren’. Bizar toch?

Ook in de doopdienst die we zondag samen mogen vieren hoop ik dit werk even te kunnen aanhalen. Het thema is immers ‘Childhood Trees’. Nieuw leven staat voor nieuwe herinneringen. Het wonder van de menselijke geest, die ergens (ongrijpbaar) ook verbonden is met het geheim datmensen door de eeuwen heen God hebben genoemd. Levend tussen herinnering en verwachting gaan we onze gang door het leven. En we doen dat altijd weer in het heden. In het nu, dat zonder toen en straks niet echt een gezicht heeft. Als ik op vakantie zo’n mooi oud Italiaans kerkje binnenloop waar de fresco’s nog nauwelijks zichtbaar zijn, dan voel je de tijd. Zo kunnen we de tijd ook voelen in ons eigen bestaan. Als rimpels. Rimpelingen van het getij. De getijden waarvan en waarin we leven.

ds. Karl van Klaveren