Even een groet - 82

Inspiratie

Soms voel je inspiratie in je opwellen. Het gebeurt meestal op onverwachte momenten. Bij mij is dat vaak op de fiets. Als ik even niets doe. ‘Wu wei’ noemen de Chinese wijzen dat. Ik sprak de tekst meteen in op mijn dictafoon en tikte hem zojuist voor u uit als groetje. Omdat ik ook regelmatig momenten heb waarop het me aan inspiratie ontbreekt. Hoewel dat nu het seizoen begonnen is, vanzelf ook weer terugkomt met het ontmoeten van de mensen waaruit onze gemeenschap bestaat. Een inspirerende community van leden en vrienden. Hieronder de tekst die me te binnen viel.

Wat is God? God is het leven dat zich op raadselachtige wijze een weg baant door ons bestaan. Een bestaan dat getekend lijkt door dood, leegte en chaos. Vaak is dat de werkelijkheid waarin we leven en die we om ons heen zien. Toch is er ook een kracht die leven is, die liefde wil, die bestaat uit licht. Licht is het geheim van de fysieke werkelijkheid. Licht is een fundamenteel mysterie, zelfs voor wetenschappers. Net als de tijd. Ook zo’n geheim dat we niet echt begrijpen. Licht is energie, alles is energie. Eigenlijk is materie een illusie, zijn wij een illusie, bestaat er alleen maar God. God als levenskracht. Licht dat de donkere werkelijkheid doordringt met levenwekkende energie. Een fascinerend raadsel.

In dat ongrijpbare veld bewegen we ons als mensen en als kerk. Net als de filosofen. Niet omdat we een antwoord hebben, maar omdat we vragen stellen en een vermoeden hebben. Omdat we zoekende zijn en ons opgenomen weten in dat licht. Het licht, het leven roept een bepaalde verantwoordelijkheid bij ons op. We noemen dat vanouds geweten. Een wat ouderwets woord dat we tegenwoordig liever verantwoordelijkheidsgevoel noemen. Het is de roep, de stem in ons hart die we horen als de ander een beroep op ons doet, als we zien dat de ander lijdt, dat de schepping lijdt. Een stem die ons zegt dat we voor meer bestemd zijn dan alleen eten, drinken en slapen. Dat we een zorgende taak hebben in de wereld, verantwoordelijkheid dragen voor de mensen en dieren om ons heen.

We kunnen de aarde maken en breken. Wie de wereld ‘breekt’ wordt een duivel, een satan, een tegenstander. Maar als we de wereld ‘maken’ zijn we als goden, kinderen van het licht. Krachten van de hemel op aarde. God en de duivel, het lijken twee opponenten, maar het zijn krachten die in elkaar besloten liggen, zoals ze ook in onszelf verwikkeld zijn. We zijn als mensen in staat tot het goede en tot het kwade. Christus is voor ons het symbool dat het goede ‘heer’ is, dat het goede dominant dient te zijn. De hoop dat het goede mag overwinnen. Ondanks alles geloven we, blijven we geloven in het koninkrijk van de vrede, waarvan hij belichaming is en ook wij een belichaming mogen zijn. Lichamen van licht.

Met een groet,
Karl van Klaveren